در روزی که در آپارتمانی در وین با گلوله‌های تروریست‌های آموزش دیده اعزامی رژیم جمهوری اسلامی ایران در خون خود غلتید، تنها 58 سال داشت؛ اما نظر به تاثیرات کارنامه طولانی سیاسی و بلندآوازگی نامش، به نظر می‌رسید یکی ازدیرپاترین رهبران سیاسی موجه و باپرستیژ کرد ایرانی و منطقه بوده است؛ چنین نیز بود.
این فرزند زاده شهر ارومیه در اول دی 1309 خورشیدی/ 1930 میلادی که از 15 سالگی به فعالیت سیاسی روی آورد و زمان کوتاهی پیش از اعزام برای تحصیل در پاریس، در تهران نیز دوران دبیرستان را گذراند، در پایتخت فرانسه نیز در انجمن تازه تاسیس دانشجویان کرد به فعالیت پرداخت؛ اما با گرفتن اولین بورسیه ایرانی از اتحادیه بین‌المللی دانشجویان راهی پراگ پایتخت چکسلواکی آن زمان شد؛ جایی که همسر اهل چک به نام هلن کرولیچ گرفت تا دم مرگ به او وفادار ماند و فارسی و کردی را نیز به شیرینی آموخت و سخن گفت و حتی نام زیبای نسرین را برای خود برگزید؛ آندو صاحب دو دختر با نام‌های مینا و هیوا شدند.
نسرین و عبدالرحمان قاسملو و دو دخترشان مینا و هیوا
پراگِ زیبا شهری بود که در آن قاسملوی پرشور و خیرخواه هم فعالیت سیاسی و هم تحصیلات دانشگاهی را ادامه داد؛ او پیش‌تر در دانشگاه پرآوازه سوربن فرانسه درس خواند و آن را تا دکترای اقتصاد در پراگ ادامه داد و در آنجا استاد دانشگاه نیز شد؛ کسی که به زبان‌های متعدد تسلط داشت و کتاب نوشت و سخنرانی کرد و یکی از مشهورترین چهره‌های کرد ایرانی در فراتر از مرزهای کشورش شناخته شد.
این نویسنده کتاب «کرد و کردستان» و کتب بسیار دیگر، که ازسال 1349 فعالیت سیاسی در حزب دمکرات کردستان ایران را وارد مراحل تازه‌ای کرد و تا روز ترور شدن دبیر کل آن باقی ماند، در اوج جنگ ایران و عراق پیامی به سران جمهوری اسلامی داد؛ همان حکومتی که صدها تن از کردهای ایران را کشته و زندان‌هایش مملو از زندانیان کرد زن و مرد و گاه کودک بود؛ با وجود این، دکتر قاسملو به تهران پیام داد که به این باور رسیده که راهکار سیاسی را برای حل معضلات کردها پیشنهاد می‌کند و حتی حاضر است که در نبرد ایران و عراق در کنار کشور زادگاه خود بایستد.
رژیم که فرصت را برای ترور مناسب دیده بود، با بهره‌گیری از این پیشنهاد که ناشی از خوش قلبی دکتر قاسملو بود، او را به چند دور مذاکرات کشاند تا آنکه تروریستهایش سه سال بعد در روز 13 ژوئیه 1989/ 22 تیر 1368 در حالی که این رهبر کرد ساده‌دلانه به آپارتمانی قفل شده برای مذاکرات رفته بود، با گلوله‌های جانیان کشته شد.
بارها گفته شد که محمود احمدی‌نژاد یکی از اعضای تیم تروری بود که نقش او محافظت از درب آپارتمان محل قتل بود که اگر تیم اول در سر میز مذاکرات در جنایت خود به هر دلیلی ناکام ماند، تیم پوششی دوم وارد عمل شود که البته به آن نیازی نیفتاد. براساس گزارش‌ها، احمدی‌نژاد با اسلحه کلت در انتظار نتیجه بود، که حاصل شده و او نیز مانند افراد بسیار دیگری که در این جنایت دخیل بودند، با یاری عملی لانه تروریستی رژیم که سفارت حکومت در وین بود، اتریش را ترک کرد و به تهران بازگشت.
دولت وقت اتریش به دلیل آنکه پایش در فروش تسلیحات هم به ایران و هم به عراق، بر خلاف قوانین سازمان ملل متحد، گیر بود، از سوی رژیم تهران تهدید به افشاگری شد و لذا نه تنها سکوت در برابر این جنایت را برگزید بلکه عملا امکان داد که محمد جعفری صحرارودی یکی از عوامل قتل به ایران بگریزد؛ سپاهی- تروریستی که بعدها به عنوان مشاور و رییس دفتر علی لاریجانی رییس مجلس مشاهده شد و هنوز نیز آشکارا در صحنه حکومت ایران سهیم است. او نیز مانند تروریست‌های دیگر حکومت چنان آگاهی‌هایی از اقدامات ترور و جنایت حکومت دارد که رژیم ناچار است به او باج بدهد و از وی حمایت کند.
محمد جعفری صحرارودی
همین دوره اخیر بود که یک گفته علی دایی فوتبالیست مشهور ایرانی در مورد هویت واقعی سپاهی غفور درجزی این واقعیت را دوباره مطرح کرد که غفور درجزی در کنار جعفر صحرارودی عضو دیگر تیم ترور دکتر قاسملو بود که رژیم برای دادن دستخوش به او، مسیر ترقی وی را هموار کرد به گونه‌ای که او سال‌ها با نام جعلی مصطفی مدیر رییس باشگاه فوتبال سایپا بود. درجزی زمانی نیز رییس حراست صدا و سیما و سپس مسئول اجرایی دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی حکومت بود؛ آری، تروریست‌های جانی حکومت در این مقام‌های بالا تا به امروز پاداش و دستخوش ریختن خون مردم ایران و فعالان سیاسی آن را می‌گیرند.
غفور درجزی
سکوت مظنون به مماشات اروپا نسبت به عملیات تروریستی رژیم ایران در آن سال‌ها و بستن عملی چشمانشان به کشته شدن دکتر قاسملو و دو تن از یاران کرد ایرانی و عراقی‌اش در آن آپارتمان در وین کار را به جایی رساند که مدتی بعد از آن نیز تروریست‌های گستاخ‌تر شده حکومتی، دکتر صادق شرفکندی رهبر بعدی حزب دموکرات کردستان ایران را در رستورانی در ملاء عام در قلب برلین پایتخت آلمان به قتل رساندند و همراه با او شمار دیگری از یاران و دوستان او را کشتند.
اما باز اروپا تنها کوتاه مدتی بعد از آنکه سفیرانش را در نتیجه حکم مشهور دادگاه ترور در رستوران «میکونوس» از ایران فرا خوانده بود، باز به مماشات با رژیم تروریستی پرداختند و این بار به این بهانه که یک رییس جمهوری «اصلاح‌طلب» سرکار آمده و اشاره‌شان به محمد خاتمی این مهره نجات‌دهنده رژیم از بحران‌های سخت بود، سفیران خود را بار دیگر راهی تهران کردند.
اگر دکتر قاسملو در قید حیات بود، امروز 88 ساله بود؛ آرامگاهش اما در 30 سال گذشته در پرلاشز پاریس به امید بازگشت پیکرش به ایران در فردای رهایی کشور ایران قرار دارد که آرزوی او جز رفاه و نیکبختی مردم کشور نبود. صدها تن از کردهای اروپا هفته گذشته در بروکسل یاد دکتر قاسملو را گرامی داشتند.
اما حکومت گستاخی که ماهیت‌اش با ترور و خون عجین است و یکی پس از دیگری سران کرد و دیگر ایرانیان پاک را در این 40 سال موجودیت ناپاکش به خاک و خون کشیده، در همین چند روز پیش از سی‌امین سالروز ترور دکتر قاسملو، با آتش توپخانه و توپ‌های لیزری و نیز با پهپادها خاک اقلیم کردستان عراق را برای کشتن کردهای ایرانی فعال در آنجا هدف قرار داد و به این اقدامات نیز با آب و تاب در رسانه‌هایش افتخار کرد تا نشان دهد که بی‌پروایی‌اش همچنان بی حد و مرز است؛ اما این گستاخی‌ها روزی دامن این رژیم و سران آن را خواهد گرفت؛ تاریخ شاید همواره به یک گونه تکرار نشود اما اشتباه نمی‌کند.
نوشته سردبیر بخش فارسی وبسایت آواتودی
