زرتشت احمدی‌راغب و رضا محمدحسینی در نامه‌ای از زندان قزلحصار کرج نوشتند: سیستم دیکتاتوری با اعدام، زندان، تبعید و سرکوبها به دنبال رساندن پیام وحشت و خفقان به مردم معترض است.
این دو زندانی سیاسی روز جمعه ۹ شهریورماه در نامه خود به فشارهای وارده بر همه زندانیان اشاره و با تاکید بر "وظیفه انسانی خود برای انعکاس صدای ناله و فریاد زندانیان محروم" تصریح کردند: "تصمیم گرفته‌ایم رنجهایمان را با خون دل فرو داده و هر کجا که هستیم ظلم‌ستیز باشیم و با روشنگری بطور شفاف افکار عمومی را در جریان بگذاریم".
این زندانیان سیاسی، در ادامه با تشریح وضعیت زندانیان در بند معروف به "در بسته واقع در واحد چهار بند ۲۰ سالن۲ زندان قزل حصار" خاطرنشان کردند: "زندانیان در این بند توسط زندانبانان با روشهای گوناگون خشونت روبرو می‌شوند، هویت انسانی آنان با تحقیر، پایمال می‌شود و از میانشان بنده و مقلد و پیرو مسخ شده و بردگانی گوش به فرمان ساخته می‌شود".
آنها همچنین اضافه کردند: "زندانیان ورودی به این بند و زندان قزلحصار عمدتا خوراک مناسبی ندارند، مدت هواخوری که به آنها تعلق می‌گیرد، هر چند روز یکبار به مدت حداکثر ۳۰ دقیقه است، دسترسی به تلفن ندارند و از ملاقات با خانواده، آب آشامیدنی سالم و آب گرم برای استحمام محروم هستند".
این دو زندانی سیاسی که خود یکسال قبل از زندان اوین به قزلحصار کرج تبعید شده‌اند در ادامه نامەشان به نقل از مدیر این زندان نوشتند: "نامه‌هایی از وزارت اطلاعات و سپاه پاسداران مبنی بر فشار مضاعف به بند سیاسی و سرکوب آنان دریافت شده تا زندانیان را وادار به سکوت کنند و احتمالا به زودی این بند به تبعیدگاه زندانیان سیاسی معترض تبدیل خواهد شد".
زندانیان سیاسی زندان قزلحصار از جمله جعفر ابراهیمی، زرتشت احمدی‌راغب، سپهر امام‌جمعه، لقمان امین‌پور، احمدرضا حائری، میثم دهبانزاده، رضا سلمان‌زاده، حمزه سواری، سعید ماسوری و رضا محمدحسینی از بهمن ۱۴۰۲ کارزاری را به نام "سه‌شنبه‌های بدون اعدام" آغاز کردند که از آن تاریخ سه‌شنبه هر هفته با دست زدن به اعتصاب غذا، بر درخواست خود مبنی بر توقف اعدام در زندانهای ایران تاکید می‌کنند.
