آقای امینی عزیز که الان دیگر خودت و خانواده ات «عزیز ایران» هستید؛ سلام !
میخواستم در آستانه نوروزی که جسم ژینای تو /ژینای ما دیگر کنار سفره عید نیست چند کلمه ای درد دلم کنم برایت شاید تسکینی باشد بر داغ فرزندت؛ فرزندم، فرزند کوردستان، فرزند ایران
آقای امینی !
من هم یک پدرم و داغ فرزند را خوب میفهمم با تمام سلول هایم درک میکنم؛ میدانم که در تمام ۲۲ نوروز گدشته، ژینای عزیزت را در آغوش گرفتی و عطر موهایش را به جان کشیدی؛ ولی امسال نیست؛ جسم اش نیست کنار سفره عیدی که امسال شاید اصلا پهن نکنید؛ میخواهم بگویم ژینای تو، ژینای ما بود/هست؛ فقط ژینای سقز و کوردستان نیست، روح و جسم او متعلق به ایران و همه جهان است که صدای مظلومیت اش را دنیایی شنید و تکان خورد.
میخواهم بگویم داغ تو ، داغ ماست همچون داغ خانواده کیان، سارینا، مجیدرضا، نیکا، حدیث و کومار و صدها فرزند دیگر این خاک که تا قبل از پاییز امسال بودند و اکنون در خاک خفته اند؛ میخواهم بگویم مبادا غم به دلت راه دهی مرد که ژینایت کجاست، که جگر مادرش سوخته است، که قلب تو ترک برداشته است و از این حرفها!
نه برادرم ! نه !
مهسای ما نامش از دایره این سرزمین به پهنای گیتی بلند آوازه شد و سالها بعد مقبره اش، میعادگاه (آزادی)خواهان، (زندگی)خواهان و حق طلبان جهان خواهد شد. باور کن مهسای ما روحش در آرامش است و نگران تو و خانواده اش نیست اصلا؛ چون از اوج آسمان می بیند که یک ایران یک جهان، خانواده اش را چون نگینی در بر گرفته اند و عزیزانش شده اند پاره تن ما؛ همه ما.
آقای امینی عزیز !
سرت را بالا بگیر و به شکرانه این دختری که کائنات به تو ارزانی کرد، بخند و بگذار خفاشانی که تحمل شمع وجود ژینا را نداشاند، در ابدیت سبعیت خویش نابود شوند.
پنجاه سال بعد، تاریخ این سرزمین فصل جدیدی را روایت خواهد کرد که خون دختری از کردستان ما، سرآغاز آن خواهد بود؛ سرآغاز جنبشی که به نام زن زندگی آغاز شد و پس لرزه هایش دنیا را تکان داد. دنیای ستم، نابرابری و استبداد را زیرو رو کرد. امیدوارم تا سال ۱۴۵۱ زنده باشم و باهم دوتایی، به مزار ژینا برویم و این بار جشن تولدش را در ۳۰ شهریور باشکوه هرچه تمام تر برگزار کنیم.
از طرف یک پدر معلم و روزنامه‌نگار
