پیشتر آواتودی فاش کرده بود که واردات انسولین عمدتا در دست سپاه و بیت رهبری قرار دارد. همچنین برخی از اعضای فاسد سازمان غذا و دارو نیز بخشی از این مافیا هستند. شرکت های تولیدی دارو عمدتا مواد اولیه خود را از چین وارد می کنند و بعد از مونتاژ به بهانه حمایت از تولید داخلی جلوی واردات سایر برندهای جهانی را می گیرند. در ادامه آن حق انتخاب پزشک و بیمار در مورد نوع دارو گرفته میشود و با توجه به نبود منابع آماری دقیق، آمار آسیب و مرگ و میر ناشی از اینگونه مشکلات تحمیل شده به مردم مشخص نیست.
اگر بطور تخصصی به قضیه نگاهی بیاندازیم بیماران دیابتی وابسته به انسولین نیز از این قائده مستثنی نیستند چون با آمدن انسولین های آنالوگ جدید و کنترل بهتر این دیابت توسط این داروها شرکت Novo دانمارک و Sanofi فرانسه مهمترین شرکتهایی هستند که وارد دارویی ایران شده اند. انسولین گلارژین، انسولین آسپارت و انسولین میکس، پر مصرف ترین انسولین های ایران هستند، این در حالیست که تکنولوژی ساخت آنان در ایران وجود ندارد.
مدتی است که انسولین ها ی مذکور به بهانه واهی هدر رفتن ارز ، حمایت از تولید ملی و حتی بهانه تحریم! این انسولین ها به صورت قطره چکانی توزیع می شوند و تا حدود زیادی از پوشش بیمه ها خارج شده اند. بعنوان مثال بیماری که ماهیانه پنج عدد انسولین مصرف دارد بیمه تامین اجتماعی و خدمات درمانی ماهیانه فقط دو تا سه قلم را تایید می کند! حتی بقیه را بیمار به صورت آزاد نیز نمی تواند بخرد چون نیاز به کد ملی و بار کد روی دارو و ثبت در سامانه TTAC دارد که این محدودیت عملا دریافت انسولین مازاد برای استفاده بیمار را بسیار سخت می کند. علاوه بر این توزیع انسولین های ذکر شده فقط در داروخانه های خاصی موسوم به «داورخانه های منتخب» صورت می گیرد که معمولا دولتی یا وابسته به حکومت و یا وابسته به نهادهای قدرت هستند و یا به داروسازان ذوب در حکومت آخوندی داده شده اند که حتی اطلاع رسانی درستی نیز در توزیع همین مقدار کم انسولین صورت نگرفته است!
اگر از دیدگاه بیمار دیابتی به این سیاه بازیهای کثیف حکومتی نگاه کنیم بسیار تاسف آور تر است. وقتی یک بیمار با نسخه پزشک از شهری برای گرفتن انسولین وارد شهر بزرگی مانند تهران میشود تنها نتیجه ای که در انتظارش است درماندگی و سرگردانی خواهد بود، بخصوص در بسیاری از شهرهای کوچک داروخانه های مثلا منتخب وجود ندارند. علاوه بر این، بحران کرونا و قوانین شیادانه منع آمد و شد برای خالی کردن جیب مردم شرایط بسیار سخت و غیر قابل تحملی را برای این بیماران بیچاره فراهم کرده است.
جدیدا شرکت پویش دارو ادعا کرده که انسولین با برند بازالین که انسولین گلارژین می باشد را به صورت بومی تولید کرده است و البته انواع کوتاه اثر و میان اثر آن تا این تاریخ تولید نشده است. با کمی مطالعه در آواتودی و جستجو در اینترنت براحتی می توان فهمید که انسولین بازالین به صورت مهندسی معکوس توسط شرکت«گان اند لی» چینی تولید شده است !! و شرکت پویش دارو در خرداد ۹۹ انسولین های مهندسی معکوس شده شرکت یاد شده را به نام تولید ملی و خودکفایی وارد بازار کرده است! شعار آنها این بود که قیمت بازالین نصف قیمت لنتوس خواهد بود در حالی که به قیمت برند اصلی لنتوس بفروش میرسد؛ (هر عدد ۳۰ هزار تومان!)
نه تنها تست های فاز های کارآزمایی انسانی این نوع انسولین در کشور به هیچ وجه صورت نگرفته بلکه بدون انجام تستهای لازم وارد بازار دارویی شده اند! و همانطور که قبلا شرح داده شد سوداگران مافیای دارو و غذا به سرکردگی وزیر فاسد بهداشت و درمان (نمکی - با مدرک داروسازی) و شانه ساز (رئیس سازمان غذا و دارو) و سایر اعضای این مافیا از جمله فردی به اسم دکتر محمدی (مدیر دارویی سازمان غذا و دارو) به بهانه پوشالی رونق تولید داخلی این داروی حیاتی مانع توزیع کافی انسولین آسپارت و همولوگ و نوومیکس هم شده اند!!
علاوه بر آن با اندکی جستجو در وب و اعلام قیمت در کشوری مانند هند می توان متوجه شد هر بسته نوورپید پنج عددی در کشور هند ۸۵۰ روپیه.
هر بسته انسولین نوومیکس ۹۰۰ روپیه.
و هر بسته انسولین لنتوس ۸۰۰ روپیه است.
و معادل قیمت آن با ارز مبادلاتی قیمت آنها به ریال بمراتب کمتر از قیمتی است که در ایران به فروش میرسد.
حال سوال مهم اینجاست: در حالیکه حکومت دزدان اسلامی اصرار دارد داروهای بیماران صعب العلاج را برای خالی کردن جیب بیماران به چند برابر قیمت اصلی بفروش برساند چرا همچنان بر طبل توخالی تولید داخلی و رونق دروغین آن میکوبد و تلاش دارد همه محصولات بی کیفیت خارجی را به نام تولید ملی و خود کفایی به مردم درمانده ایران تحمیل نماید؟!
