باز ماه مهر دیگری فرا رسیده و دغدغه‌ی آرزوهای بلندِ دانش‌آموزان وطن؛ آرزوهایی در راستای سربلندی میهن عزیزمان؛ وطن گرفتاری که طیِ چهل سال دوزخی زیر سایه‌ی فرقه‌‌ای تبهکار به بند کشیده شده است.
هر سال با آغاز ماه مهر، اوج بی‌مهریِ سیستم فاسد رژیم اسلامی به نوباوگان سرزمین فیروزه‌ای، خود را بیش از هر زمان دیگری در سال نشان می‌دهد.
از کردستان تا بلوچستان و از شمال تا جنوب کشور، دانش‌آموزان در بدترین وضعیت تحصیلی هستند و خانواده‌ها نیز زیر فشاری جانگداز.
به راستی دشوار است تحصیل زیر سقفی ناامن، کلاس‌های سرد و هزینه‌های سنگین لوازم‌التحریری. همه اینها ناشی از عدم مسئولیت حاکمیتی است که برای ابتدایی‌ترین آموزش حقی قائل نیست و بارها باعث ترک تحصیل دانش‌آموزانی شده که خانواده‌ها‌ی‌شان از تهیه مداد و پاک‌کن نیز عاجزند.
دردهایی از جنس درد بچه‌های شین‌آباد در کردستان تا نشستن محصلان زیر کپر در سیستان و بلوچستان و هزاران معضل دیگر - برآمده از وجود اهریمن موجود- در جای جای میهن‌مان.
فرزندان ایران این لیاقت و حق را دارند که در مدرن‌ترین کلاس‌های درس با شیوه‌های روز دنیا همراه با انواع اردوهای آموزشی با مشوق‌های تحصیلی مختلف بنشینید، بدون اینکه دغدغه هزینه‌های تحصیل آنها و خانواده‌ها را بیازارد.
کشور ما این ظرفیت را داراست که بهترین مکان و فضای آموزشی را مهیا کند ولی طبعا هنگامی که توسط عده‌ای راهزن اشغال شده ، هیچ انتظاری از آنان نیست و همین که فرزندان‌مان در سخت‌ترین شرایط به دنبال تحصیل و ساختن آینده‌ی وطن هستند، قابل ستایش است.
امید که این وضعیت پایدار نباشد و با سرنگونیِ فرقه‌ی تبهکار حاکم، کشورمان را با دست‌های زیبای فرزندانش دوباره بسازیم؛ این را سخت‌کوشی کودکان و نوجوانان در کسب تحصیل در این شرایط سخت، نوید می‌دهد.
