مناطق نفتی عسلویە، دیر و جم از مهمترین مناطق نفتی استان بوشهر هستند. چند سالی است کە مردم این شهرها میزبان میدان گازی پارس جنوبی هستند. مردم بومی این مناطق از گذشتە تاکنون بە سەحرفە مشغول بودەاند؛ کشاورزی، صیادی و تجارت اما با آغاز فعالیتهای نفتی در شهرهای آن ها نە تنها از نظر کاری سودی عاید آن ها نشد، بلکە این شغل های سنتی نیز بسیار ضعیف و با چالش روبەروشد.
زمینهای کشاورزی دیگر محل کاشت و برداشت محصولات کشاورزی نیستند و فعالیتهای نفتی جایگزین این کارها شدەاند.
یکی از ساکنان عسلویە در این بارە بە آفتاب یزد گفتە است: افزون بر شغل ها، پوشش گیاهی و طبیعی و درختان منطقە از بین رفتە است. تعداد درختان عسلویە در گذشتە بە اندازەای زیاد بود کە بە راحتی درآن بە پرورش زنبور و تهیە عسل میپرداختند ولی الان دیگر از آن روزها خبری نیست، کشاورزی ما بە کلی نابود شد. نفت و پتروشیمی آسیب وحشتناکی بە منطقە وارد کردە است، آلودگی صنعتی سراسر اینجا را فراگرفتە و همین امر منجر بە بیشتر شدن ریزگردها شدە است.
با از بین رفتن پوشش گیاهی این منطقە و همچنین انفجار کوهها، پدیدە ریزگردها بسیار تشدید شدە است، آب دریاها هم بە وسیلە پسماند پتروشیمی الودە شدە است. پسماندهای پتروشیمی کە در دریا خالی میشود باعث مرگ ومیر دستە جمعی ماهی ها و منقرض شدن بعضی از گونەها شدە است، صیادها ناچارند مسافت طولانی را طی بکنند، حتی گاهی از آب کشور خارج و بە آبهای بین المللی وارد شوند تا ماهیگیری کنند.
در حالی کە پتروشیمی مجوز ایمنی دارد حتی لباس های کارکنان نیز ایمن نیست و مرگ و میر آتش سوزی بسیار رخ میدهد.
بیماری های تنفسی، انواع سرطان، زایمان های زودرس و بیماری های پوستی دراین منطقە شایع شدە است، بوی گوگرد همیشە در هوا جریان دارد و خون مردم منطقە اصلا بە درد اهدا نمیخورد، این ها آلودگی زیست محیطی بالفعل است و آلودگی زیست محیطی بالقوە هم در اینجا وجود دارد. تعدادی مخزن آمونیاک در پنج کیلومتری شهر است واین در حالی میباشد کە هرهفتە درمنطقە گزارشهایی از انفجار انبارها و لولەها منتشر میشود!
از سوی دیگر مشکلات زیست محیطی تنها مشکلی نیست کە در سالهای زندگی با نفت برای مردم این منطقە بە وجود آمدە است، تورم و بالا رفتن اجارەها و قیمت زمین بخش دیگری از مشکلات مردم این منطقە است.
برهم خوردن تناسب جمعیتی بە طوری کە این مناطق صرفا بە میدان کاری تبدیل شدە و در صد بالایی از ساکنان آن را کارگران تشکیل میدهند و بخش اعظم این کارگران مرد میباشند، در نتیجە با مردانە شدن شهرهای نفت خیز جمعیت زنان در این مناطق کاهش چشمگیری میابد و این موضوع بە تنهایی باعث تکثیر موج جدیدی از تغییرات رفتاری میشود.
بسیاری از جوانان و تحصیلکردگان این مناطق از اشتغال محرومند و دولت برای پر کردن مشاغل دولتی از نیروی کار غیر بومی استفادە میکند، شغل تجارت در این منطقە با بی رونقی وسیعی مواجە شدە و اسکلەهای این منطقە در بسیاری از روزها بیکارند.
بسیاری از مردم این منطقە برای کار بە کشورهای حاشیە خلیج فارس مهاجرت میکنند و در آنجا با بی احترامی های فراوان روبەرو میشوند.
٨ سال پیش جمعیت شهرکنگان ٢٠،٠٠٠هزار نفر بود ولی الان بە ١١٠،٠٠٠نفر رسیدە کە بیشتر آن را کارگران تشکیل میدهند.
در یک کلام میتوان گفت شهرهای جنوب در در اثر عدم سیاست گذاری صحیح دولتی روند مرگ تدریجی خود را طی میکنند.
