آواتودی*
ماه محرم در حالی فرا رسیده که تحقیری که رژیم کنونی به ملت ایران تحمیل کرده، ابعادی بی‌سابقه را درمی‌نوردد و سفره‌های مردم خالی‌تر از هر زمان دیگر است و میلیون‌ها تن برای تامین مایحتاج اساسی جهت فرستادن فرزندانشان به مدرسه دو هفته مانده به نوگشایی مدارس، براستی درمانده‌اند.
براستی حق این نیست که بر کودکان کار بگرییم؟ بر فاجعه تلخ زندگی پدران و مادران سالمندمان که آخرین سال‌های زندگی‌شان در حقارت و نداری کامل سپری می‌شود؟ بر بی‌آیندگی ده‌ها میلیون کودک و جوان ایرانی؟ بر آینده تاریک ایران؟ اما وظیفه رییس جمهوری مگر تحریک به گریه است؟ یا تلاش در راه معاش یک کشور و مردمش.
صحنه‌های مبدل شدن نشست دولت ایران به مداحی به بهانه دروغین محرم، تنها تمسخر جامعه جهانی را نسبت به ایران و ایرانیان بیشتر می‌کند و دوری مردم ایران را از آیینی که این رژیم به نام دین معرفی می‌کند، بیشتر می‌کند.
روحانی در حالی برای نوه پیامبر اسلام زاری دروغین می‌کند که در روزهای اخیر بارها این دروغ گستاخانه را تکرار کرده که وضعیت کنونی اقتصادی کشور بهتر از سال گذشته است و شرایط، تثبیت شده و بحران اقتصادی پشت سر نهاده شده است. تنها یک آخوند می‌تواند در قلب حقیقت، این چنین بی‌پروا باشد.
___________________
